پرواز

ای عبور ظریف!

بال را معنی کن...



تا پر هوش من از حسادت بسوزد!!!

ماهی فکرم!

به ماهی فکر کردم


ولی چون به آب فکر نکردم...


ماهی فکرم مُرد!

کاش بودی تو...

بی تو هر فصل خزانی ست پر از دغدغه تنهایی

با تو هر لحظه شکوهی ست پس رویایی

بی تو چون ماهی دور از برکه

در هوای عطش آبم من

بی تو بی تابم من

با تو اما من از رحمت باران لبریز

بی تو پژمرده چوبرگ پائیز

با تو چون زمزمه موج به گوش ساحل

دفتر خالی قلبم

                               افسوس

بی تو از واژه احساس تهی می ماند!

...........

کاش بودی تو...

                             کاش می ماندی تو...

قصه ناب صمیمیت را 

                               کاش می خواندی تو...

و باز هم ابر...

نمی دونم چرا اینجوری شده ام...
آسمون دلم گرفته و هر قدر می باره باز هم ابریه...
از خودم منزجرم!
این بدترین احساسیه که هر از گاهی قلبم رو مختص خودش میکنه...
گاهی غریق لذت موفقیتهای آنی میشم و گاهی از یک شکست بزرگ سرخورده...

                             تلاشهای بیهوده
                                        تا بوده همین بوده!

نمی دونم چرا باید زیباترین روزهای عمرم رو با خزان غصه همراه کنم؟...
نمی دونم ولی... نمی تونم!  
دستم را یارای جدال با قلبم نیست!
گاهی آنچنان در پیچ و تاب جاده زندگی سردرگم میشم که بودن فراموشم میشه!
و وقتی با یه تلنگر زمونه به خودم میام... حس می کنم سالهاست از خودم دور بوده ام...
انگار قرنهاست دستی بر آشیان دلم نکشیده ام...
چه راهی را آمده ام؟
درست آمده ام یا نه؟
گامهایم رو استوار می کنم....
...اما...نه...
فایده ای نداره!...
گذشته... همه چیز گذشته و حالا راهی پر نشیب و فراز و شاید صعب العبور در انتظارمه!...
احساس سنگینی می کنم...
...............
.......

چرا قلبم آروم نمیشه؟ 
انگار قصد داره تا ابد عذابم بده!

......
..............
جمعه خیلی دلم می خواست باهاشون همراه بشم؛ تا شاید شادی لحظات با دوستان بودن افاقه کنه و به زندگی برم گردونه؛ ولی... مسائل هسته ای اجازه نداد! 
در سه-چهار ساعت تنهاییم به جمع صمیمی دوستانی فکر کردم که حالا دیگه ازشون هیچ خبری نیست!... هر کسی یه گوشه این دنیای بزرگ!... یاد روزهایی می افتم که از هیاهوی دوستانشون لذت می بردم  و آرزو می کردم جمعشون هیچ وقت از هم پاشیده نشه! 
اما حالا...

                                 عجب رسمیه رسم زمونه!

...............
.........
...
آقای هادیزاده عزیز
دوستان نیستند... اما هستند!... همیشه هستند!
این رسم روزگاره که دوستان رو از هم جدا می کنه و به دنبال سرنوشتی نامعلوم می فرسته. شاید می خواد وفاداریها رو امتحان کنه! اما... شاید چرخ گردون بگرده و دیدارها تازه بشه! امید قشنگترین چیزیه که میشه در این لحظات تنهایی بهش پناه برد! امید که روزهای آتی سرشار از عشق باشد!

تولدتون مبارک! 

امید دریا

همگان در پی وصلند 

                     ولیکن دریا

فکر گلبوسه ای از جانب مهتاب

                             به هنگام وداع

                                         بر لب سرخ و طلایی رنگش!