باز دیوانگی آسمان...
دلتنگی های آدمی را باد٬ ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد
و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت٬ سرشار از سخنان ناگفته است!
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشقهای نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من...
(شاملو)
آه...!
...و من مبهوت سخاوتی چنین!
خدایا!
آفتاب پس از این باران چه رنگی است؟!!
باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز...
کاش خواننده شعرم بودی
راستی شعر مرا می خوانی؟!!
***
وقتی که او می رفت...
آواز دردانگیز تنهایی
در وسعت باغ دلم آهسته می رقصید
کوچیدن برگ درخت خاطراتم را
در بینهایتهای غمگین خزان احساس می کردم
وقتی که او می رفت...
کوچیدن صدها پرستو را
من بر فراز شهر می دیدم
طغیان سیل اشک را
در جویبار دیده ام
احساس می کردم
وقتی که او می رفت...
پائیز می آمد
تنها پرستویم به سوی سرزمین دور می کوچید
در من گل اندوه می رویید
در من گل امید می پژمرد
شب بود و تنهایی
شب بود و اندوه جاویدان کوچیدن
آهسته می خواندم
در پیچ و تاب کوچه میعاد
آواز غمگین جدایی را
آهنگ کوچیدن چه غمگین بود...
بودنت ستودنی ست!
ای همه معنای بودن
هر چه هستی باش
اما کاش...
نه٬ جز اینم آرزویی نیست!
هر چه هستی باش!
اما...
باش!!!...
چشمان تو!
اعتراف می کنم که نگریسته ام
گهگاه
به آسمان
به چشـــــم ســتارگان
نه به تمامی شان
به آنانکه شبیه ترند به چشمان تــــــــــو!!!
زندگی را با تو می خواهم!
زندگی را با تو می خواهم!
خنده های دلنشین را بر لبان گرم تو٬ من دوست می دارم!
زندگی را با تو می خواهم!
زندگی بی تو سراسر درد و اندوه است.
زندگی را با تو می خواهم!
جز تو هرگز با کسی از عشق٬ از امید٬ از فردا٬ نخواهم گفت...
زندگی را با تو می خواهم!
با تو می خندم!
با تو می گریم!
آه...
روزی نیز در آغوش گرم تو
با تو می میرم!
با تو می میرم!
(؟)