جان به یغمایش سپردم نیست آرامم هنوز...

بر نیامد از تمنای لبت کامم هنوز	بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز
روز اول رفت دینم در سر زلفین تو	تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز
ساقیا یک جرعه ده زان آب آتشگون که من	در میان پختگان عشق او خامم هنوز
از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن	می زند هر لحظه تیری مو بر اندامم هنوز
پرتو روی تو را در خلوتم دید آفتاب	می رود چون سایه هر دم بر در و بامم هنوز
نام من رفتست روزی بر لب جانان به سهو	اهل دل را بوی جان می آید از نامم هنوز
در ازل داده ست ما را ساقی لعل لبت	جرعه جامی که من مدهوش آن جامم هنوز
ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام دل	جان به یغمایش سپردم نیست آرامم هنوز
در قلم آورد حافظ قصه لعل لبش آب حیوان می رود هر دم از اقلامم هنوز

خود را از حملات جهان مصون بدار!

چه که از تصور محسوسات توجه می زاید و از توجه خواستن و از خواستن، شعله های هوس و از هوس، عنان گسیختگی!

حافظه عهد و وفا را فراموش می کند و مقصد «والا» را «فرو» می گذارد و روح را ناتوان می سازد تا آنکه روح و انسان و مقصد والا همه از دست می روند!

پس چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی؟!...

(دکتر عباس عطاری کرمانی)