پایان!

چندی است که غوغای درون را سرپوشی از خموشی نهاده ام!

نهایت تنهایی را درست رو در رویت، در پیچش سپیدی امواج شب، در گمگشتگی مرز دریا و آسمان، در احساس غریب باران، در غرش تمام ناشدنی آب، در با تو بودن، احساس کردم!

صدایت از بیکرانها می آمد و وجود فرشی ام را با حضور عرشی ات تازه می کرد و از صحرای جنون درون بر ساحل امن دیوانگی می نشاندم که نوای تو ناب ترین موسیقی از جانب صاحب عرش فرش بود و کلامت برگزیده ترانه های ملکوتی...

در تو از خویش به خویش می رسیدم و عطش حضور را در خنکای سجود می سوزاندم...

دل از خویش می بریدم و بر حرف حرف نگاهت گره می زدم تا پایان مرعوب نمایش حتی پ ابتدایش باشد! هر انتهایی را به شادمانی بر آغازی دوباره می دوختم و...

به پایان آمد این دفتر

حکایت همچنان باقی است...

حکایت...

حکایت باقی...

حکایت دل من و تو تمامی نداشت!...

راز وجود زمینی ام در حضور خیالی آسمانی تو نهفته بود...

و پایان...

پایان و پایانهایی که خموشی برهان فراموشی در خود دارند...

و تا آغاز...

آغاز چه دور می نماید!!!