خدای لامکان
ملاصدرا می گوید:
خداوند بی نهایت است و لامکان و بی زمان
اما به قدر فهم تو کوچک می شود
و به قدر نیاز تو فرود می آید
و به قدر آرزوی تو گسترده می شود
و به قدر ایمان تو کارگشا می شود!
یتیمان را پدر می شود و مادر
محتاجان برادری را برادر می شود
عقیمان را طفل می شود
ناامیدان را امید می شود
گمگشتگان را ره می شود
در تاریکی ماندگان را نور می شود
رزمندگان را شمشیر می شود
پیران را عصا می شود
محتاجان به عشق را عشق می شود
خداوند همه چیز می شود همه کس را!!
به شرط اعتقاد
به شرط پاکی دل
به شرط طهارت روح
به شرط پرهیز ازمعامله با ابلیس
بشویید قلبهایتان را از هر احساس ناروا
و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف
و زبانتان را ازهر گفتار ناپاک
و دستهایتان را از هر آلودگی در بازار
و بپرهیزید از ناجوانمردی ها، ناراستی ها، نامردمی ها
چنین کنید تا ببینید خداوند چگونه بر سر سفره شما با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند
در دکان شما کفه های ترازویتان را میزان می کند
و در کوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند!
مگر از زندگی چه می خواهید که در خدایی خدا یافت نمی شود؟!!
...تا رهایی
قسم به گیاه تنهایی ات که برگ برگش در استغنای وجودت رویید و اگر با تیشه بی ریشه ای به نابودی تهدید شد، باز روییدن از سرگرفت و به بی نیازی استغنا نه حاجتمند خاک بود که بر بلندای نگاهت آرمیده بود و به مهر حضورت، بند بند وجودش را گرهی از جنس استغنا زده بود!
قسم به سبزی رویشش
به بلندای قامت خمیده اش
به لطافت آسمان بی ستاره اش
به نور شبهای آفتابی اش
که رهایی گامهایمان را مدیونیم به شادمانه اشعار مادری شاعره، به روح سرشار کودکی و به مخمر طعم گس دوری و دارایی بلوغ...
آدم زمینی تر شد و ...
وقتی گریبان عدم
با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم تو را
پیش از ازل می آفرید
وقتی زمین ناز تو را
در آسمانها می کشید
وقتی عطش طعم تو را
با اشکهایم می چشید
من عاشق چشمت شدم
نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن
دنیا همان یک لحظه بود!
آندم که چشمانت مرا
از عمق چشمانم ربود!
وقتی که من عاشق شدم
شیطان به نامم سجده کرد!
آدم زمینی تر شد و
عالم به آدم، سجده کرد!
من بودم و چشمان تو
نه آتشی و نه گلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی…
(دکتر افشین یداللهی)
دیر روزهای من!
دیر روزهای من
بی اذن راهبانه تو
سیاهترین شبهاست!
که ساعتهای بی تو،
خورشید می گیرد و تقدیر من این است!
که این دلگیرترین لحظه عالم بر سرم آوار شود!
قیامت من سرآمده!
و روزها و شبهای مرده ام
از دل قبرها بیرون آمده اند!
محشر و زلزال، ساعت اکنون من است!
ساعتی که من صحن و سرای خانه ام را به شوق تو آب و جارو نکردم!
ساعتی که تو آمدی و میان تن نیمه جان من عبور کردی!
اما من،
مثل خوابزده ها،
تنها فریاد کشیدم و جامه دریدم!
و ساعتی که تو رفتی
و من...
تنها نظاره گر جای خالی ات بودم...
بازی عاشقی من، کودکانه است!
که دور از تو تمنایت می کنم و لحظه وصال، رهایت!
اما رسم عاشقی تو
تمثال تمام قد مهر است!
بر گستاخی ام لطف می شوی و بر خستگی ام مرهم!
بر بی تابی ام صبر می کنی و در ترسم نوازش!
اما رسم من،
باز همان کودکی و همان نافرمانی ست!
انگار مسخ شده ام!
و تمام بنی اسرائیل در من، دوباره جان گرفته اند!
بهانه می آورم برای دیدنت
و چون چشمهای کوچکم تاب این همه تو را ندارند،
بر بلندای سینا، سامری تازه ای می سازم!
بهانه می آورم و همسفری خضر گونه ات را
از خودم دریغ می کنم!
اما تو...
آگاهی که بر این نافرمانی نه مستحق عقابم
که سبب،
نه گستاخی من،
که اینهمه عظمت توست!
پایین تر بیا و دست مرا بگیر!
پایین تر بیا که من نای پرواز ندارم!
پایین تر بیا و بر بالهای خسته ام، مرهمی بگذار!
منبع: (لاشریکستان)
آه قاصد!
.jpg)
آه قاصد!
امروز، رقص صبا، ابرها را به واژه انتظار می دوخت!
آه قاصد!
کاش قاصدک، امروز که می آمد، پیغامش، عطر نرگس بود...