باز دیوانگی آسمان...

دلتنگی های آدمی را باد٬ ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد

و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند

سکوت٬ سرشار از سخنان ناگفته است!

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشقهای نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو و من...

(شاملو)

آه...!

باز باران...

...و من مبهوت سخاوتی چنین!

خدایا!

آفتاب پس از این باران چه رنگی است؟!!